Przypowieść o Pięknie – sł. M. Urban, muz. A. Wiktorowicz
(więcej…)



Pogoń

Człowiek bez przerwy za szczęściem goni
chociaż je trzyma? we własnej dłoni !



Nie irytuj się!

Czasem los dokucza wrednie,
ktoś rozpuszcza o nas brednie,
inny wciąż podkłada świnie?
Nie irytuj się! To minie!

Czas Ci wszystko wynagrodzi!
Przecież właśnie o to chodzi
by trudności wyzwoliły
w Twoim ego nowe siły.

Życie ? to raj niespodzianek!
Może już jutrzejszy ranek
prezent przyśle tak uroczy,
że aż zalśnią Twoje oczy?

Świat jest piękny, mimo wszystko?
przyjrzyj się zielonym listkom,
przecież to jest cud stworzenia,
który światło ? w kwiaty zmienia.

Ty też ? jak ten listek możesz
dawać radość ? jeśli Boże
światło w Twoje serce wleje:
wiarę, miłość i nadzieję.



Miłość jest dziwna

Miłość jest dziwna? strasznie nerwowa,
coś chce powiedzieć, ale się boi,
słowa zbyt wielkie ? w spojrzeniach chowa,
odwagę miewa tylko w snach swoich.

Miłość jest dziwna? trochę szalona,
jakby zbyt wiele piła szampana,
sama od siebie uzależniona,
piękna, lecz krucha – jak porcelana.

Miłość jest dziwna, gdyż tęskni stale,
skrzynkę na listy sprawdza co chwilę,
do pamiętnika swe chowa żale
a w sercu miewa czarne motyle?

Miłość jest dziwna? to pewność taka,
która z bezmiaru pytań się składa,
ma w sobie chory upór maniaka
co za swe czyny nie odpowiada?

Miłość jest dziwna? żyjąc umiera,
jest słodko-kwaśna i stało-zmienna
zimno-gorąca, fałszywo-szczera?
To dzienno-nocny raj i gehenna?