Poezja Marcina Urbana jest konkretna i błyskotliwa, a sam autor, wydobywając szczegóły, które zasługują na filozoficzne rozważania, choć jest surowy w ocenach, nie stroni od humoru. Refleksje o wszelkich sferach życia zostały zaskakująco spuentowane i dla zachowania prostoty ujęte kompozycyjnie w postać typowych wierszy stroficznych. Tradycyjna forma, wydobywająca piękno rymu i rytmu nadaje im niepowtarzalny urok, nawet przy bardzo nostalgicznej tematyce i dramatycznych motywach czyni tę poezję wywarzoną i spokojną, a optymizm autora, wierzącego w zwycięstwo dobra nad złem, zaczyna udzielać się czytelnikowi. Dzięki romantycznej stylistyce i klasycznej budowie wiersze te są łatwe w odbiorze oraz interpretacji w postaci piosenek.