Człowieka portret własny

Człowiek to dwunożne zwierzę,
sercem wielkie, grzechem małe,
zawsze nieprzewidywalne,
dziwne i niedoskonałe.

Chodzić może pojedynczo,
w parach, albo biega stadnie,
umie frunąć ponad gwiazdy,
lecz też może skończyć na dnie.

Kiedy miłość spotka, światło
jego dni rozjaśnia szare,
wpierw jej wierzy bezgranicznie,
potem łatwo traci wiarę?

Pragnie, aby los mu zesłał
mannę z nieba niespodzianie?
mówi wtedy coś o szczęściu,
ale szybko zmienia zdanie.

Ceni to, co jest dalekie,
to, co bliskie ? lekceważy,
pełne stresów lata dłutem
wiek rysuje mu na twarzy.

Chciałby? mógłby? myśli? tęskni?
marzy? wątpi? traci? szuka?
a gdy przebrnie twórcze męki
to powstaje z tego sztuka.

W końcu płomyk jego życia
traci złoty blask po trochu,
aż zostaje wspomnień kilka
i niewielka garstka prochu?