Smutek samotności

Samotność bywa smutna tak, jak pies wygnany
lub piosenka śpiewana na nutę fałszywą,
jest jak długo gojone, wciąż bolesne rany
i ścieżka, co zarasta darnią i pokrzywą.

To taki kwiat w doniczce, co stojąc na oknie
usycha z braku wody ? choć za szybą przecież
w ulewnym deszczu ogród od dni wielu moknie?
a kwiat umiera marząc o tym lepszym świecie.

Zdarza się, że samotność czuje ciepłe dłonie
i słyszy miłe słowa do ucha szeptane,
lecz tak bywa w snach tylko? a sny mają koniec
i w realny scenariusz wejść trzeba nad ranem.