Wiersze wędrowne
(NOWA WERSJA)

Wiersze ? to przelotne ptaki,
które po zmyślonym niebie
odbywają swe podróże
z mego świata ? wprost do Ciebie?

Ocierają się w swym locie
o galaktyk skrzące roje,
byśmy mogli w środku nocy
lepiej widzieć je oboje?.

Czasem także przysiadają
na Księżyca srebrnym rogu,
by metafor swoich grzechy
cichym szeptem wyznać Bogu.

Po czym znów przez kosmos fruną
marzeniami uskrzydlone,
omijając Twoje wiersze
w ich podróży w moją stronę?

Życia sens ? to wędrowanie?
wierzę zatem oczywiście,
że przyfrunie już niebawem
wiersz od Ciebie ? w Twoim liście?

Wędrówka

Życie ? to wędrowanie i niepewność losu,
szukanie odpowiedzi, czy istnieje sposób
by ulepić pomyślność z barwnej marzeń tęczy
i doczekać się lauru, który czoło wieńczy.

Coś nas pcha bezlitośnie na wody głębokie,
gdzie huczą groźne fale, dokąd sięgnąć okiem?

?Wierzę jednak, że sens ma ludzkie wędrowanie,
gdy wiedzie w światy piękne?
szczęśliwe przystanie?

Bajeczka o kiju

Wędrowiec znalazł w lesie kij do podpierania
poręczny oraz mocny. Wziął go bez wahania,
lecz po chwili uważnie ujął w obie dłonie
i z niepokojem stwierdził: Kij ma lewy koniec !

Prawy jest bez zarzutu. Lecz nim ruszę w drogę
odłamać muszę lewy… Oparł na nim nogę,
pociągnął kij do siebie. Końcówkę odrzucił,
i tym właśnie sposobem kij co nieco skrócił.

Idąc kulał z powodu zbyt krótkiego kija,
lecz dumny i szczęśliwy raźnie nim wywijał,
nagle… gwałtownie stanął zaniepokojony,
gdyż dostrzegł koniec kija znowu z lewej strony !

Ponieważ w swych poglądach był bardzo wytrwały
umieścił lewy koniec w zagłębieniu skały
i z impetem nacisnął… Kij pękł znów na dwoje…
Człowiek patrzył wnikliwie na to dzieło swoje…

Wprost nie do uwierzenia ! Miała być poprawa,
a kij ma lewy koniec ! To nieczysta sprawa !
Wściekły na upór tępy przedmiotu martwego
w rów przydrożny wyrzucił resztki kija swego.

Lecz gdy w drogę znów ruszył ? ugryzła go żmija,
bo nie miał się czym bronić bez swojego kija.

Morał bajki jest taki: Kto ma umysł ciasny
działając w zaślepieniu ? pogorszy los własny.