Wiersze wędrowne
(NOWA WERSJA)

Wiersze ? to przelotne ptaki,
które po zmyślonym niebie
odbywają swe podróże
z mego świata ? wprost do Ciebie?

Ocierają się w swym locie
o galaktyk skrzące roje,
byśmy mogli w środku nocy
lepiej widzieć je oboje?.

Czasem także przysiadają
na Księżyca srebrnym rogu,
by metafor swoich grzechy
cichym szeptem wyznać Bogu.

Po czym znów przez kosmos fruną
marzeniami uskrzydlone,
omijając Twoje wiersze
w ich podróży w moją stronę?

Życia sens ? to wędrowanie?
wierzę zatem oczywiście,
że przyfrunie już niebawem
wiersz od Ciebie ? w Twoim liście?

Wędrówka

Życie ? to wędrowanie i niepewność losu,
szukanie odpowiedzi, czy istnieje sposób
by ulepić pomyślność z barwnej marzeń tęczy
i doczekać się lauru, który czoło wieńczy.

Coś nas pcha bezlitośnie na wody głębokie,
gdzie huczą groźne fale, dokąd sięgnąć okiem?

?Wierzę jednak, że sens ma ludzkie wędrowanie,
gdy wiedzie w światy piękne?
szczęśliwe przystanie?

Rozdroża

Co dzień gonimy swe marzenia
lecz życie ciągle rozwidlenia
na ścieżce naszej stawiać lubi,
więc w mgle zdradliwej szlak się gubi…

Nawet, gdy cel się w końcu daje
wskazać, to znów przed dróg rozstajem
jesteśmy po kolejnej chwili
i znów się nam marszruta myli.

I choćby nam się wydawało,
że drogę znaleźć się udało
to… znów kolejne jest rozdroże…
. . .
…pomóż wędrować – Dobry Boże!