Człowiek w człowieku

W każdym dyrektorze, w docencie, w premierze
siedzi sobie człowiek, zwykły – mówiąc szczerze,
którego – jak wszystkich – czasem buty gniotą
i który w świat marzeń uciekłby z ochotą.

Ten ?człowiek w człowieku? ma kłopotów wiele:
też chciałby się wyspać przynajmniej w niedzielę,
ząb go boli albo paznokieć złamany,
ma sińce w sumieniu i na sercu rany…

martwi się o czasy, kiedy będzie stary,
miewa ciężkie noce i senne koszmary,
cierpi widząc jak mu lata życia płyną
no i ? co najgorsze ? ma problem z rodziną.

Wiersze wędrowne
(NOWA WERSJA)

Wiersze ? to przelotne ptaki,
które po zmyślonym niebie
odbywają swe podróże
z mego świata ? wprost do Ciebie?

Ocierają się w swym locie
o galaktyk skrzące roje,
byśmy mogli w środku nocy
lepiej widzieć je oboje?.

Czasem także przysiadają
na Księżyca srebrnym rogu,
by metafor swoich grzechy
cichym szeptem wyznać Bogu.

Po czym znów przez kosmos fruną
marzeniami uskrzydlone,
omijając Twoje wiersze
w ich podróży w moją stronę?

Życia sens ? to wędrowanie?
wierzę zatem oczywiście,
że przyfrunie już niebawem
wiersz od Ciebie ? w Twoim liście?

Problem

To nie problem pokonać
góry oraz rzeki,
łódką płynąć w ciemnościach
widząc cel daleki,
odszukać dla królewny
skarby wymarzone,
po linie nad przepaścią
przejść na drugą stronę,
po czym pokonać smoka,
zdobyć szklaną górę,
otrzymać pół królestwa
i królewską córę?

?gdyż jedynym problemem
dla nas jest właściwie
jak żyć potem zwyczajnie,
długo? i? szczęśliwie?